Opowiadanie ...

Rozdział 1.

(Poniedziałek , godzina 7.00  )

Dzisiaj muszę z nim porozmawiać . Nie mogę już dalej jego oszukiwać , 

chyba nadszedł czas żebym powiedziała mu prawdę . Każdy zasługuje na poznanie prawdy 

,choć byłaby najgorszą z oczekiwanych. Malując się przed lustrem Elena rozmyślała 

jak wyznać Salvatore to co czuje ,nagle usłyszała nawoływanie z dołu.

-Eleno ?! – To był Ric ,czyżby znowu przypaliła mu się jajecznica ?

-Tak ? – odkrzyknęła Elena ze swojego pokoju.

-Zrobiłem śniadanie , budź młodego i schodź na dół !

-Już ! Daj mi 5 min .

(Po upływie 15 minut Elena zjawia się w kuchni).

- Mmmm .. Jajeczniczka ? Powiedz ,że nie przypalona – mówiąc to Elena się zaśmiała.

- 5 minut ? Ty i twoje poczucie czasu . Nie ,nie przypalona , radujmy się . Jeremy wstał ?

- Żartujesz ? Śpi jak zabity .

- W takim razie ty już idź do szkoły ja go obudzę . Boże ..

- Coś się stało Ric ?

- Tak ..

- Co takiego ?

- Czuję się jak jakaś marna niańka .. Popijająca w wolnym czasie Burbona ..

- Tak mi przykro … Muszę już iść umówiłam się z Bonnie i Caroline

 , nie chcę się spóźnić – poklepała go po ramieniu i wyszła .

.           .           .           .           .

Elena idąc do szkoły nadal rozmyślała nad tym co czuje , nad tym co jemu powiedzieć . 

Czy go nadal kocha ?Czy może to było zauroczenie ? Rozmyślając nad swoimi uczuciami 

dostrzegła swoje przyjaciółki na parkingu przed szkoła .

- Elena ! Cześć .

- Bonnie , miło Cię widzieć . Jak tam ?

- O mój boże … Dziewczyny no nie wierzę – mówiąc te słowa czytała sms’a.

- Caroline coś się stało – zapytała Bonnie .

- Jest dzisiaj wyprzedaż 70% na wszystkie rzeczy ! Musimy tam pójść .

- Hmm .. Cześć Caroline , Ciebie też miło widzieć . U mnie ? Świetnie , dzięki ,że pytasz .

- Oo .. Elena .. Hey .. To jak idziemy ?!

- Niestety Caroline ja dzisiaj nie mogę . Po szkole obiecałam Abby ,że się spotkamy ,

 chcę jej pomóc . Teraz jest jej ciężko , nie może przywyknąć do tego ,że jest Wampirem.

- Abby ? – zapytała Caroline .

- Jeszcze nie przywykłam do tego żeby zwracać się do niej  „mamo” ,ani żeby ją tak nazywać.

- Okey .. A ty Eleno ? Pójdziesz ze mną ?

- Przykro mi Caro ,ale nie mogę .

- Niby dlaczego ? No proszę ,Eleno . Nie mogę tego przegapić .

- Naprawdę nie mogę Caroline , umówiłam się z Damonem .

- Z Damonem ? Wow .. okey . Może pójdzie ze mną ktoś inny .

- Dziewczyny .. Może skończycie już rozmawiać , zaraz się spóźnimy na lekcję .

- Właśnie ! Muszę poprawić sprawdzian z Angielskiego . Ty chyba też Eleno – zapytała się Caroline .

- Tak , ostatnio nie mam czasu na naukę .

- Za dużo czasu spędzasz z braćmi Salvatore – stwierdziła Bonnie.

- Za 3 minuty dzwonek – powiedziała Caroline.

- Chodźmy .. – powiedziała Bonnie .

.           .           .           .           .

- W końcu koniec lekcji , dobra dziewczyny to ja lecę do tego centrum może 

    kupię sobie coś ładnego , Pa– powiedziała Caroline .

- Do zobaczenia Caroline – krzyknęła Elena z Bonnie .

- Nie widziałam dzisiaj Jeremiego w szkole , coś się stało ?

- Nie , pewnie Ric go nie obudził .

- Ah … No tak . Patrz tam stoi Damon –  Bonnie wskazała niegrzecznie 

palcem na Damona opierającego się o swój samochód.

- To ja miałam przyjechać do Ciebie .. – powiedziała Elena

- Och .. Tak się stęskniłem za wami dziewczęta ,że musiałem przyjechać – powiedział to sarkastycznie Damon

 , choć jedno było pewne , za Eleną na pewno się stęsknił pomimo ,że wczoraj się widzieli .

- Dupek – powiedziała Bonnie

- Hey .. Nie obrażaj mnie . Co już się nie przyjaźnimy ? Boże straciłem przyjaciółkę ,

 będzie mnie to bolało przez całą wieczność ..

- Damon , skończ już . Dobrze ? . Jedziemy ? – Elena lekko zirytowana wsiadła do samochodu Damona .

- Cześć Eleno , później się odezwę .

- Okey , pa Bonnie .

- Tak więc panno Gilbert gdzie chce się Pani udać .? – Zapytał Damon .

- Bardzo śmieszne Damonie .. Jedźmy do Ciebie .

- Jak sobie życzysz – po tych słowach Elena lekko walnęła go w ramię śmiejąc się .

.           .           .           .           .

Wchodząc do rezydencji barci Salvatore , Elena rozejrzała się po salonie po czym 

rzuciła swoją torbę na fotel i położyła się na kanapie .

- hmm .. Myślałem ,że odrobimy zadaną prace domową – zaśmiał się starszy Salvatore .

- Doprawdy ? Tak się składa ,że nie mam nic zadane – mówiąc to rzuciła w niego poduszką .

- Auć , to był nie wyobrażalny ból ..

Elena pomyślała sobie ,że właśnie za to lubi Damona . Zawsze umie ją pocieszyć ,

 poprawić humor . Taki już jest on i jego głupie gadki oraz żarty .

- Jest Stefan .  – zapytała Elena.

- Ahh .. miałem Ci właśnie powiedzieć ..

- Co takiego ? Damon .. – od razu widać było na twarzy Eleny zaniepokojenie .

- Stefan wyjechał . Znowu.

- J .. Ja .. Jak .. to ? – nie mogła uwierzyć . Teraz właśnie teraz gdy miała mu wyznać całą prawdę 

. Teraz gdy już wiedziała do kogo jej serce należy . To był wielki cios.

- Jeszcze nie wiem . Ale się dowiem , nie podoba mi się to . – Widać ,że Damon też się 

niepokoi zniknięciem Stefano , mimo wszystko .

- Trudno . Nie mogę się zadręczać , jak tak dalej pójdzie popadnę w depresję .

 Idę do pokoju Stefana po swoje rzeczy . Chyba czas najwyższy się wziąć w garść .

- Wierzysz w cuda ? .  Eleno to ty , ty nie potrafisz się nie przejmować .

- Wychodzi na to ,że tak . Nie wierzyłam w wampiry , wiedźmy , a tu patrz . 

Moja przyjaciółka to wiedźma a ty , Caroline i Stefan to wampiry .

- Mam nadzieję ,że Ci się uda . Jeżeli tak to będzie lepiej . Dla ciebie oczywiście .

 Chcesz może się napić Burbona ? – zapytał się Damon nalewając do kryształowej szklanki alkohol .

- Nie , dziękuję . – mówiąc to oddalała się od Damona  kierując się do pokoju Stefana .

.           .           .           .           .

Rozdział 2   .

W pokoju Stefana jak zwykle był porządek . Wszystko na swoim miejscu , poukładane . 

Zapach był dość specyficzny przypominał on zapach starych mebli . W sumie to wszystko to co miał 

Stefan w pokoju było stare , ponieważ sam on był Staroświecki . Elena stała w drzwiach i się 

przyglądała każdej rzeczy ,która była w pokoju młodszego Salvatore , patrzyła tak jakby z bólem ,

 tak jakby wiedziała ,że jest tutaj po raz ostatni . W końcu zamknęła drzwi i ruszyła w stronę wielkiego 

łoża . Przeszła wzdłuż jego i przesuwała dłonią po pościeli mając zamknięte oczy . Czy przypominała

 sobie chwile spędzone w tym łożu ? . W końcu gdy obeszła łóżko Stefana , usiadła na nim i przyjrzała

 się zdjęciu ,które stało na małej komodzie . Na fotografii widniała ona i  Stefano . Potrząsnęła głową i 

wysunęła szufladkę w poszukiwaniu swoich rzeczy. Gdy otworzyła szufladkę były w niej dokumenty , 

przeglądała je aż  w końcu natknęła się na zdjęcie Katherine z 1864 roku .

- Nadal masz ją w głowie Stefanie .. – powiedziała na głos .

Odłożyła fotografię na miejsce i wstała kierując się do szafy . Wzięła walizkę prawdopodobnie 

Stafano i zaczęła pakować swoje rzeczy .

( W tym samym czasie … )

Damon siedział  z wypełnioną szklanką alkoholu wpatrując się w kominek . 

Widać było po jego twarzy ,że jest bardzo zmartwiony zniknięciem Stefana . Nagle wstał i udał się do 

piwniczki po torebkę krwi .

                                               .              .              .              .              .              .              .              .             

Elena była już prawie spakowana  , chciała już wychodzić z pokoju ,ale coś ją zatrzymało .. 

nie mogła przekroczyć progu drzwi . Próbowała krzyczeć ,ale również coś ją powstrzymywało . 

Z całych sił próbowała krzyczeć , wołała Damona . Wszystko na nic , nie wydobyła z siebie 

żadnego słowa . Po upływie 10 minut , zrezygnowana jeszcze raz usiadła na łóżku Stefana ,

 zanim się zorientowała już na nim leżała . Powieki stały się bardzo ciężkie .. Zasnęła .

Śniło jej się ,że uciekała przez las . Było to późne popołudnie po woli się ściemniało . 

Ktoś ją gonił . Był bardzo szybki , niezwykle szybki . To była kobieta . Śmiała się w 

niebogłosy , straszyła , obrażała . Psychicznie już nie mogła wytrzymać . Stanęła i zaczęła 

krzyczeć.

- Czego ode mnie chcesz ?! . Kim jesteś ? Co Ci zrobiłam ..? Cholera .. 

Czemu mi to robisz – gdy wypowiadała te słowa upadła na kolana , z niesamowitą 

prędkością kobieta znalazła się przy Elenie . Elena miała pochyloną głowę jak na 

skazanie , ta zaś uniosła dłonią jej podbródek i powiedziała ..

- To dopiero początek … Nie zapomnij to wszystko to dopiero początek .. ha ha ha

Elena otworzyła oczy i ujrzała jakby siebie . Gdy kobieta wyglądająca jak ona z

orientowała się ,że Elena się jej przygląda zniknęła . A Elena całkiem opadła 

i bólu i wycieczenia zasnęła w środku lasu .

.              .              .              .              .              .              .              .              .              .              .              .              .              .             

Damon siedział na sofie popijając ze szklanki krew , nagle usłyszał kroki . 

Ktoś schodził z góry . To Elena pomyślał Damon . Rzeczywiście to była Elena ,

 spojrzał na nią i powiedział .

- Już się spakowałaś ?

- Tak , chyba tak .

- Gdzie masz walizkę , może Ci ją zniosę ? – Odłożył szklankę i ruszył w stronę schodów .

- Nie ! . Nie trzeba , nie zamierzam w tej chwili zawozić moich rzeczy , miałam 

  zamiar jeszcze tutaj z tobą posiedzieć . Co ty na to ?

- hmm . . . Dobra . – wrócił , siadając znowu na kanapie.

- Nie zaproponujesz mi żadnego drinka ?

- Pytałem wcześniej nie chciałaś .

- em m .. Tak , ale teraz mam ochotę na martini . Jeżeli oczywiście masz . – uśmiechnęła się lekko

  w jego stronę.

- Okay , jak sobie życzysz . – podszedł do barku i przygotował Elenie martini takie jakie chciała .

- Proszę bardzo – podał jej .

- Dziękuję – gdy Damon podawał jej drinka delikatnie musnęła go w dłoń , po czym się uśmiechnęła .

- Tak .. Więc wszystko spakowane ? . – poczuł się nieco niezręcznie , to było do niej nie podobne .

- Tak , chyba tak . Czy mogłabym jeszcze sprawdzić twój pokój ? Może tam jest coś mojego.

- Oczywiście , choć byłaś w nim 2 czy 3 razy .

- Wiem ,ale czasem mi się zdarza coś zostawić .

- Tak więc idź – wskazał ręką drogę.

- Może mnie pokierujesz ? . – stanęła przed nim z wyciągniętą dłonią

- Haha .. Eleno , czy nie podkradłaś jakiegoś alkoholu Stefanowi ?

- Ciągle Stefan i Stefan . Przestań o nim gadać dobra ?! – oburzona odeszła kawałek , 

  stanęła naprzeciwko kominka .

Damon podszedł do niej ,złapał ją za ramiona i odwrócił.

- Eleno ..

- Nie chcę ,abyś o nim przy mnie wspominał . Teraz chcę ,abyś mnie całował – nagle Elena rzuciła 

się na Damona i zaczęli się całować . Znaleźli się już w pokoju Damona , leżeli na jego łóżku i 

namiętnie się całowali .

To dopiero początek .. ! . Elena zerwała się z łóżka i zdała sobie sprawę ,że właśnie wypowiedziała 

te słowa . Ten sen ją przeraził . Postanowiła spróbować się wydostać z tego pokoju . 

Nie było wcale tak trudno jak myślała .Po prostu wyszła . Ale co wcześniej ją powstrzymywało ? 

. Nagle usłyszała odgłos tłuczącego się szkła . Odgłos dobiegał z sypialni Damona . 

Postanowiła wejść i sprawdzić co się dzieje . Gdy otworzyła drzwi zobaczyła Damona 

całującego się  z nią samą . Nie . To była Katherine !

- Damon ! – Elena krzyknęła bardzo rozgniewana .

Damon podniósł głowę i spojrzał w kierunku drzwi .

- Elena ? – Miał jeden wielki znak zapytania na twarzy . Zerknął teraz na dziewczynę ,która 

  nim leżała .

- Katherine ?! – zerwał się i stanął tuż obok Eleny .

Katherine leżąc na jego łóżku zaczęła się śmiać , na widok min Damona i Eleny .

- Tęskniłeś za mną ? – Zapytała słodko .